Kraj Turcja

Stolica: Ankara
Powierzchnia: 783 562 km²
Ludność: 77 804 tys.
Waluta: lira turecka (TRY), 1 TRY = 100 kuruszy
Język: turecki
Wiza: wiza turystyczna jest wymagana (płatna na lotnisku lub granicy)
Napięcie: 220 V

Alanya

Anatolia Centralna

Anatolia Południowo - Wschodnia

Anatolia Wschodnia

Ankara

Antalya

Ayvalik

Belek

Bodrum

Cesme

Cukurova

Dalaman - Fethiye

Istambuł

Izmir

Wybrzeże z historycznym świadectwem, uroczymi wioskami i poszarpaną linią brzegową.

Informacje ogólne

Region Północnego Wybrzeża Egejskiego różni się od pozostałych kierunków turystycznych tej części Turcji, przez co może okazać się niezwykle odkrywczym celem podróży. Znajduje się tam mnóstwo ciekawych i rzadko odwiedzanych miejsc, do których nie dotarła masowa turystyka i chociaż na samym wybrzeżu jest niewiele kurortów, w okolicy nie brakuje atrakcji. Północna Turcja obfituje w starożytne zabytki, wioski z ludnością zajmującą się uprawą roli i łowieniem ryb oraz ciągle zmieniający się krajobraz. W środkowej części regionu można znaleźć nadmorską nizinę z ustronnymi plażami i niewielkimi ośrodkami wypoczynkowymi, do których głównie zaglądają sąsiedzi z Grecji i turyści uciekający przed głośnymi kurortami południowej części wybrzeża. Warto podjąć turystyczne wyzwanie i zobaczyć wspaniały Izmir, zatrzymać się na chwilę w Canakkale czy wybrać do starożytnego Sardes. Natomiast najpiękniejsze plaże są atrakcją miejscowości Ayvalik, a greckie wyspy Bozcada i Gokceada najlepiej sprawdzają się na wycieczkach fakultatywnych. 

Region sąsiadujący od południa z Kusadasi i Cesme, od wschodu z Anatolią Centralną i od północy z Marmarą zamieszkiwany był już od paleolitu, kiedy napłynęła tam ludność frygijska i narodziła się nowa cywilizacja. Wybrzeże Morza Egejskiego należało do związków miast Jonii i Karii, a starożytny Pergamon i Assos stanowią do dziś namacalny dowód greckiej potęgi.

Stolicą regionu jest Izmir – trzecia największa miejscowość Turcji ze znaczącym portem morskim i lotniczym. Miasto ma bardzo bogatą i burzliwą przeszłość, a jego początki sięgają czasów antycznych, kiedy nosiło nazwę Smyrna. Wcześniej istniała tu osada, której dogodne położenie w zatoce było powodem wielu walk. Miasto Smyrna założył Aleksander Wielki, który zlecił wybudowanie fortecy na górze Pagos. Od kiedy pojawili się tutaj Rzymianie Smyrna rozbudowywała się, o czym świadczą ślady po okazałych budowlach z tego okresu. Konkurencją w rozwoju miasta był pobliski Efez, którego port został zamulony i po odcięciu go od morza Smyrna stała się głównym portem regionu. Miejscowość stała się jednym z siedmiu kościołów Apokalipsy św. Jana – został tu spalony biskup Polikarp, który nie chciał się zrzec chrześcijaństwa. Dobre czasy skończyły się po najeździe Arabów, którzy splądrowali miasto i wielu atakach Turków i Mongołów. Za panowania greckiego, w 1922 r. w Smyrnie wybuchł wielki pożar, podczas którego zginęły tysiące ludzi i zostało zniszczone wiele budowli. Po tym wydarzeniu Grecy zostali przepędzeni, a ze zgliszczy powstał Izmir. Główne zabytki to górująca nad miastem forteca Kadifekale, której okolice stały się ulubionym miejscem zakochanych i spacerowiczów. Miasto i jego okolice można podziwiać wspinając się po schodach wiodących od głównej bramy, a przy dobrej widoczności łatwo dostrzec Manisę, góry na północnym wschodzie, czy leżącą po drugiej stronie zatoki miejscowość Karsiyaka. Niesamowite wrażenie robi też stara Agora, do której wiodą wąskie uliczki oraz zakryty bazar Cirsi, który jest jednym z największych na wybrzeżu. W Izmirze znajduje się tez inne ciekawe targowisko – Kizlaragasi Han – gdzie jest wiele warsztatów rzemieślniczych i sklepików z wyrobami. Ciekawym miejscem jest Plac Konak z charakterystyczną wieżą zegarową, pomnikiem pierwszego Turka i bogato zdobiony meczet z XVIII w.

Ayvalik – przyjemny i spokojny kurort z lokalnym kolorytem, pełen brukowanych uliczek, kolorowych domów i nadmorskich knajpek, w których można skosztować ogromnych oliwek i pigw pochodzących z plantacji wokół miasta. Miasto może poszczycić się także widokiem na malowniczą zatokę, z której wyłaniają się zielone wyspy, rybackim portem i charakterystycznymi targowiskami powiązanymi z lokalnym rzemiosłem. Idealnie zachowane miasteczko handlowe może także pochwalić się kilkoma cerkwiami zmienionymi w meczety i starówką z drewnianymi domami, w której przed laty skrywali się przemytnicy, a obecnie spacerują turyści. Ayvalik jest najlepszą bazą noclegową w okolicy oferującą doskonałe hotele. Letnicy wypoczywają najczęściej na piaszczystych plażach sąsiedniego kurortu – Sarimsakli.

Tresc opisow dostarczana przez merlinx.

Sarimsakli – jedno z piękniejszych miejsc tej części Turcji, gdzie wybudowano duże hotele i chętnie zaglądają tam miłośnicy wylegiwania się na kilkukilometrowej plaży z drobnym piaskiem, na której zawsze ustawione są parasole i leżaki, a żar z nieba łagodzą orzeźwiające drinki. W wolnych chwilach można popływać na desce windsurfingowej lub popróbować innych sportów wodnych, a także wybrać się na przejażdżkę rowerową na półwysep z płaskim szczytem zwanym „Diabelskim Stołem”, by wieczorem powrócić na ożywioną promenadę z dyskotekami i restauracjami.

Dikli – wypoczynkowe miasteczko charakteryzuje się długą, piaszczystą plażą w kształcie półksiężyca i stosunkowo dobrą bazą noclegową, z której korzystają najczęściej turyści zwiedzający Pergamon i okolice. Nadmorską promenadę zajmują kawiarnie i restauracje, z których można podziwiać cumujące w porcie statki i jachty.

Candarli – dzięki przyjemnemu położeniu na półwyspie wcinającym się w błękit Morza Egejskiego i pięknemu wybrzeżu do kameralnego kurortu zagląda wielu turystów, chociaż na plażach trudno uświadczyć tłoku, gdyż są długie i rozkładają się z dwóch stron półwyspu. Gruboziarnisty piasek zachęca do wypoczynku, a wspaniale zachowana, XIV-wieczna genueńska forteca zaprasza do odwiedzin. Najwięcej restauracji, tawern i kawiarni ulokowało się przy nadmorskiej promenadzie, z której warto przyjrzeć się niewielkiemu portowi.

Foca – chociaż czar i urok nadmorskiego kurortu zaburzają czasami tłumy turystów, można odnaleźć tam wakacyjną atmosferę powiązaną z historycznym klimatem. Foca bowiem została założona około 1000 r. p.n.e. praz Jonów uchodzących za rewelacyjnych żeglarzy i budowniczych statków. Po odległej historii miasta pozostał grobowiec datowany na IV w. p.n.e., starożytny teatr i zabytkowe meczety. Warto wybrać się także na romantyczny spacer na wzgórze z minaretem, który z oddali wygląda jak latarnia morska oraz odwiedzić dzielnicę Kucukdeniz, gdzie koncentruje się życie miasta. Wielu turystów wyrusza z miejscowego portu na pasjonujące wyprawy po okolicznych wyspach, podczas gdy inni testują wyborne dania serwowane przez restauracje skupiające się przy nadmorskiej promenadzie. Na okolicznych wodach można wyszaleć się podczas uprawiania sportów wodnych, natomiast tereny wokół miasta zachęcają do przejażdżek samochodowych i rowerowych. Z centrum bardzo szybko można dostać się na kilka niewielkich piaszczystych plaż oraz na nabrzeże, z którego w morze wychodzą drewniane pomosty.

Kuchnia

Kuchnia Turecka, mimo wielu tradycji i popularności na świecie jest kuchnia dość zróżnicowaną w zależności od regionu. Tradycyjna kuchnia wybrzeża egejskiego różni się, choć w nieznacznym stopniu od kuchni południowo-wschodniej części kraju, a jeszcze większe różnice zauważymy przemieszczając się wgłąb kraju i na wschód.

Kuchnia Turecka jest swego rodzaju spuścizną kuchni Imperium Osmańskiego, w którego skład wchodziła przez wiele stuleci między innymi Azja Mniejsza. Uważa się, że jej kolebką była kuchnia Pałacu Topkapi, gdzie urzędujący sułtani najmowali najlepszych mistrzów sztuki kulinarnej. Ze względu na dość dużą ekspansywność Turcji kultura, ale także i tradycyjna kuchnia znalazła uznanie w wielu krajach Bliskiego Wschodu, na Bałkanach, a także w centralnej Europie. Przenikanie tradycji kulinarnych odbywało się jednak w obie strony, toteż obecna kuchnia turecka wzbogacona jest o tradycje greckie czy tez orientalne. W miejscowościach nadmorskich zauważyć można też silne wpływy kuchni śródziemnomorskiej bogatej w warzywa i aromatyczne przyprawy.

Mimo wpływów tylu kultur kuchnia turecka nie jest zbyt skomplikowana i bazuje na prostych połączeniach smaków. Podstawą jest świeże mięso – zwykle jagnięcina lub baranina, świeże warzywa i owoce i aromatyczne przyprawy: papryka, chili, świeża mięta czy pietruszka oraz przyprawy korzenne (cynamon).

Najpopularniejszą potrawą, która rozpowszechniła się już w wielu krajach jest kebab, jednak tutejsza kuchnia to również wiele potraw, które można zjeść tylko w określonych regionach Turcji. Na wybrzeżach do tradycji kuchennych należą ryby i owoce morza, a tereny górzyste, gdzie w dużej mierze wypasane są owce, słyną z produkcji serów, jagnięciny i baraniny, a także warzyw.

Największa popularnością cieszy się, wspomniany wcześniej kebab – jest to baranina skrawana w pionowego rożna, podawana przeważnie z chlebkiem pita z warzywami lub surówką. Typowe tureckie śniadanie składa się z chleba, nabiału w postaci serów owczych (beyaz peynir) lub żółtych (kasar), miodu, oliwek i czasem warzyw. Dużą popularnością, zwłaszcza w obrębie miejscowości nadmorskich cieszą się przekąski (meze) popularne również w innych krajach Morza Śródziemnego. Tureckie przekąski to głównie sałatki na bazie świeżych warzyw, warzywa zapiekane z serem i tureckie placki pide lub lahmacun. Dla tego obszaru charakterystyczne są zupy, podawane jako drobna przekąska lub pierwsze z dań obiadowych, a zwłaszcza, popularna również w Polsce zupa pomidorowa. Inne, cieszące się uznaniem to zupa rybna – balik oraz zupa z zielonego groszku – bezelye.

Tresc opisow dostarczana przez merlinx.

Główny posiłek obiadowy opiera się na mięsie, do którego podawany jest ryż i warzywa. Ciekawym połączeniem jest też ryż duszony z mięsem jagnięcym w rosole z dodatkiem cynamonu oraz pistacji. Innym daniem mięsnym, które króluje w kuchni tureckiej są pulpeciki Kofte, serwowane z warzywami i chlebkiem pita, ryżem lub ziemniakami. Mimo wielu różnorodnych dań mięsnych uznaniem cieszą się tez gulasze warzywne. Najważniejszym ich składnikiem jest bakłażan, który ma zastosowanie w sałatkach, marynuje się go w oliwie, zapieka, dusi z mięsem, czy serwuje jako puree. Inne ważne składniki potraw to pomidory, papryka, cukinia, ogórki i oliwki.

Kuchnia turecka słynie również ze słodyczy, na których czele jest wytwarzana z masy sezamowej chałwa, a dzięki wpływom bałkańskim i arabskim pełno w niej orzechów, bakalii, miodów i syropów dodawanych do ciast i ciastek. Na tureckich straganach spotkać też można rachatłukum – kolorowe pudrowe galaretki.

Narodowym napojem, spożywanym w dużych ilościach jest cay – czarna, przeważnie słodzona herbata. Do trunków zalicza się popularną anyżową wódkę raki o lekkim lukrecjowym smaku, którą nazywa się też „mlekiem lwa” ze względu na biały kolor, który ma po zmieszaniu z wodą.

Tureckie wybrzeże Morza Egejskiego obfituje w ryby i owoce morza, tak więc w okolicach Cesme poza typowymi tureckimi daniami i greckim urozmaiceniom w meny znajdziemy wiele potraw zawierających morskie specjały. Tutejsza kuchnia słynie w regionalnych sposobów przyrządzania potraw, stosowania świeżych ziół i dobrych, regionalnych trunków.

Obyczaje

Powszechnym zwyczajem jest dawanie napiwków każdej osobie wyświadczającej nam przysługę lub za dobrze wykonaną pracę, np. portierowi, kelnerowi czy sprzątającym w hotelu. Przyjęte jest dawanie ok. 10-15% wartości usługi. Wyjątkiem są taksówkarze, którym nie daje się napiwku, ale zawsze można zaokrąglić rachunek.

Przed wejściem do meczetu zawsze należy zdjąć buty – wierni klękają i dotykają czołem dywanów, dlatego zwracana jest duża uwaga na zachowanie czystości. Jeżeli jednak nie ma dywanów można wejść do środka w butach. Wchodząc do meczetu, podobnie jak do innych obiektów kultu różnych religii, należy mieć ubiór zasłaniający ramiona i kolana. W niektórych meczetach przy wejściu można wypożyczyć pelerynę, którą ukryje nieodpowiedni ubiór. Piątek jest uznawany przez muzułmanów za święty dzień, dlatego zwiedzający w ten dzień nie są mile widziani.

Tresc opisow dostarczana przez merlinx.

W związku z dominującym w Turcji islamem, turyści muszą dostosować się do niektórych miejscowych zwyczajów. Podczas Ramadanu, kiedy muzułmanie od świtu do zmierzchu wstrzymują się od spożywania potraw, nie należy jeść w miejscach publicznych. Bardziej jest to przestrzegane we wschodniej części kraju, jednak w nadmorskich kurortach nie jest mile widziane spożywanie potraw w tym czasie poza wnętrzem restauracji. Większość z nich jest jednak wtedy zamknięta do zachodu słońca.

W Turcji, podobnie jak w krajach arabskich istnieje zwyczaj targowania się, który jest elementem tradycji zwłaszcza na bazarach. Cena specjalnie jest zawyżana, a niepodjęcie próby jej obniżenia czasem może zostać źle odebrane.

Aktywny wypoczynek

Region Północnego Wybrzeża Egejskiego słynie z fantastycznych warunków do uprawiania windsurfingu i kietesurfingu, a silne wiatry i bryza morska sprawiają, że mimo wysokiej temperatury upały nie są bardzo odczuwalne. Długie, piaszczyste plaże łagodnie schodzące do morza, turkusowa i czysta woda sprzyjają wakacjom z dziećmi oraz sportom wodnym. W okolicy znajduje się wiele szkół i wypożyczalni sprzętu wodnego. Przystań jachtowa oraz rejsy guletami umożliwiają odkrywanie niewielkich zatoczek i jaskiń dostępnych tylko od strony morza.

Wycieczki Fakultatywne

Wyspa Bozcaada – interesująca wyspa położona zaledwie kilka kilometrów od wybrzeża cieszy się dużą popularnością wśród urlopowiczów za sprawą pięknych krajobrazów i przyjemnych plaż. To właśnie na tej wyspie według homeryckich opowieści cumowała grecka flota, gdy Odyseusz wraz z towarzyszami czekali w wielkim koniu na oblężenie słynnej Troi. Na jednodniowej wycieczce można zwiedzić uroczy port zaskakujący elegancją i przytulnymi tawernami, grecką dzielnicę i bizantyjski zamek górujący nad miasteczkiem. Zagłębiając się dalej w wyspiarską przestrzeń trafia się na malowniczo położone winnice i kilka czystych plaż z drobnym piaskiem.

Wyspa Gokceada – wyspa zwana przed laty Imbros dzięki unikalnym glebom sprzyja uprawie oliwek i winorośli. Uroczy skrawek lądu najlepiej zwiedzić wynajętym pojazdem, gdyż na spacer odległości są zbyt duże, a ciekawe zakątki skrywają ruiny zamku pamiętające czasy Sulejmana Wspaniałego – osmańskiego sułtana żyjącego w XVI w. Odnaleźć można również kilka miasteczek z dobrymi restauracyjkami serwującymi wyborną kuchnię, najstarsze na wyspie, odrestaurowane ruiny kościoła i kilka wspaniałych plaż. Warto pojawić się na wyspie w sierpniu, podczas trwania dorocznego festiwalu kultury greckiej, przyciągającego także Turków.

Gulpinar – prowincjonalne miasteczko, w którym warto zatrzymać się na chwilę, by zjeść potrawy na bazie warzyw, oliwy i serów własnej produkcji, serwowane przez przyjemne knajpki oraz zwiedzić ruiny świątyni Apollina Smintheion, w której przed wiekami czczono osobliwe wcielenie „boga myszy”.

Babakale – do najdalej na zachód wysuniętego punktu Azji warto zajechać, by nie tylko poczuć się wyjątkowo z racji samego położenia miasteczka, ale również w celu zobaczenia pięknego XVIII-wiecznego osmańskiego zamku. Ciekawy jest także meczet i unikalne źródełka z pitną wodą, po których zobaczeniu można udać się na jedyną w okolicy plażę.

Assos – starożytne miasto wzniesione w strategicznym punkcie na Zatoką Edremit często odwiedzają zorganizowane wycieczki zainteresowane ruinami górującymi nad okolicą. Widok ze wzgórza jest niezwykle ujmujący, tym bardziej że później można zajść do przytulnej tawerny na smażoną rybkę. Jako pierwsi osiedlili się tam przybysze z greckiej wyspy Lesbos i wybudowali w 540 r. p.n.e. olbrzymią świątynię Ateny –  bogini mądrości, wojny i rzemiosła. Chociaż osmańscy Turcy rozebrali przed wiekami część wspaniałego miasta, zwiedzić można pozostałości starożytnej osady z murami i wieżami robiącymi imponujące wrażenie i doskonale nadającymi się na temat fotograficzny.

Manisa – do interesującego miasta prowadzi przez góry malownicza droga dostarczająca wielu emocji krajobrazowych. Z czasów homeryckich zachowały się notki o bitwie stoczonej około 190 r. p.n.e. w okolicy miasta, podczas której Rzymianie wygrali z wojskami hellenistycznego króla Antiocha Wielkiego. Magnezja weszła pod panowanie Rzymu i przeżywała złote lata, natomiast najstarsze zabytki pochodzą z okresu rządów osmańskiego władcy Saruhana Beya, który w wieku XIV przybył ze Stambułu pędzić pałacowe życie. Chociaż część miasta została zniszczona podczas XIX-wiecznych konfliktów, zwiedzić można meczet Sultan Camii wybudowany w XVI stuleciu dla matki Sulejmana Wspaniałego, zachwycający bogatymi zdobieniami, a także grobowiec Saruhana Beya i Kompleks Muradiye z ozdobnymi witrażami i robiącymi wrażenie złotymi dekoracjami. Jeżeli ktoś interesuje się architekturą sakralną powinien zobaczyć także Wielki Meczet Ulu Cami – zespół budynków wybudowanych w parku widokowym. Zafascynować może liczba starożytnych kolumn zarówno na zewnątrz, jak i wewnątrz świątyni, a także minaret ozdobiony zielonymi i fioletowymi cegłami. Po takiej uczcie dla oczu przychodzi czas na spacer labiryntem uliczek biegnących do stóp góry Sypilos i skały Niobe Bolejącej o kształcie kobiecej głowy, która według legend roni łzy.

Tresc opisow dostarczana przez merlinx.

Pergamon – starożytne miasto, który niegdyś było ważnym centrum kulturalnym i stolicą imperium. W II w. p.n.e. rozpoczęto tu produkcję pergaminu konkurującego z papirusem, który w tamtych czasach został obłożony zakazem wywozu z Egiptu. Szybko bogacące się miasto inwestowało w rozwój nauki, sztuki i budownictwo. Założono tu bibliotekę (drugą po Bibliotece Aleksandryjskiej), przy której powstała słynna szkoła filozoficzna. Po opanowaniu Pergamonu przez Rzymian miasto nadal rozwijało się jako stolica rzymskiej prowincji – Azja. Odbywały się tu również pielgrzymki, do położonej poniżej głównego miasta świątyni Asklepiosa. W czasach bizantyjskich stracił większe znaczenie, a po ataku Arabów w VIII w. został zniszczony. Pergamon został ponownie odkryty w XIX w. przez niemieckich archeologów. Do najciekawszych antycznych budowli można zaliczyć zabytki wzgórza świątynnego (tzw. Akropolu): świątynię Ateny przy agorze, teatr, świątynię Dionizosa, kolumnowy dziedziniec z propylejami (przeniesiony do Muzeum Pergamońskiego w Berlinie), pałace, arsenał i Ołtarz Pergamoński. Poniżej agory znajdowało się Średnie miasto z sanktuarium Demeter, gimnazjum i własną agorą. Dolne miasto to świątynia Serapisa przebudowana na bazylikę św. Jana oraz Asklepjon – sanktuarium, gdzie woda ze świętego źródła leczono chorych. Do ciekawszych zabytków Asklepionu należą: świątynia Telefosa, łaźnie, świątynia Asklepjon, teatr. Znaleziono tu też dużo zdobień mozaikowych i wolno stojących rzeźb.

Sart (Sardes) – niegdyś była to niewielka osada nad jeziorem, która w czasach rzymskich rozrosła się i była jednym z głównych miast imperium. Najbardziej imponującym zabytkiem jest świątynia Artemidy, której ogromne rozmiary porównywane są z największymi świątyniami Efezu, Samos i Didyme. Nad miastem wznosi się wzgórze świątynne Bozdag, skąd rozciąga się przepiękny widok.

Milas – miasto, w którym przetrwały budowle osmańskie z bogato zdobionymi kominami, oraz 3 świątynie, w tym stary meczet Ulu Camii z XIV w. Warto przyjechać tu na wtorkowe targowisko i zakupić słynące ze świetnej jakości tkaniny, torby na ramię wyrabiane z koziej skóry czy kolorowe dywany w geometryczne wzory. Od. 13 km od Milas znajduje się starożytne Euromos z wspaniałą, koryncką świątynia Zeusa – jedna z 6 najlepiej zachowanych na terenie Azji Mniejszej.

Troja – miejsce kojarzone przede wszystkim z „Iliadą” Homera, która nawiązuje do historii Parysa i pięknej Heleny, oraz podboju twierdzy przez podstęp z drewnianym koniem. Miasto miało też ogromne znaczenie dla rzymian, gdyż przyszedł tu na świat Eneasz – uznawany za protoplastę rodu julijskiego i założenie Rzymu zanim rozpowszechnił się kult Romulusa. Zobaczyć tu można wykopaliska legendarnego miasta oraz ruiny Assos z niegdyś monumentalną świątynią Ateny.

Chios – grecka wyspa posiadająca połączenie promowe z tureckim kurortem Cesme. Znajduje się na niej klasztor Nea Moni – wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa Kultury UNESCO. Jednym z najważniejszych produktów na wyspie jest mastic – odlewana z żywicy drzew rosnących tylko na Chios substancja aromatyczna, z której wyrabia się naturalną gumę do żucia.

Lesbos – trzecia co do wielkości wyspą grecką, położona na Morzu Egejskim bardzo blisko wybrzeża Turcji, na wysokości starożytnej Troi. Krajobraz wyspy jest górzysty, o jej wulkanicznym pochodzeniu przypominają liczne źródła termalne, a turystów zachwyca drugi co do wielkości na świecie skamieniały las sekwoi położony w zachodniej części wyspy. Początki cywilizacji na wyspie sięgają 3000 r. p.n.e., kiedy osiedlili się na niej mieszkańcy okolic Troi z sąsiedniego wybrzeża Azji Mniejszej. Największy rozkwit wyspy przypadł na VIII i VII w. p.n.e., kiedy swoje dzieła tworzyli: Safona, Arion i Alkajos, niestety ich twórczość przerwały najazdy perskie, które z kolei zakończyła ateńska Liga Morska w 479 r. Wyspą rządzili także Spartanie, Rzymianie, Bizantyjczycy oraz Turcy, a w rękach osmańskich pozostawała aż do roku 1912, kiedy po długiej nieobecności wróciła do Grecji. Stolicą malowniczej wyspy jest miejscowość Mitilini położona na siedmiu wzgórzach, z których rozpościera się niepowtarzalny widok na miasto i okolicę. Do gwarnego portu otoczonego dwoma zatoczkami, rozdzielonymi cyplem zwieńczonym murami twierdzy zawija wiele statków, a turystów przybywających na wyspę witają kolorowe kamieniczki. Wzdłuż głównej ulicy Odos Ermou biegnącej od portu w kierunku miasta swoimi towarami kuszą liczne sklepy. Turyści zatrzymują się w mieście przeważnie na kilka godzin i wyruszają w najodleglejsze zakątki wyspy, niemniej warto zobaczyć zabytkową fortecę zmieniającą przez wieki swój wygląd, kościół Agios Theodoros z ciekawą kopułą, interesujące muzeum archeologiczne, w którym można zobaczyć niezwykłe kolekcje pochodzące z czasów starożytnych, ruiny antycznego teatru, a także pozostałość po rządach tureckich, czyli dawny meczet Geni Dżami pełniący funkcję galerii. Na wyspie znajduje się również kilka interesujących miasteczek godnych odwiedzenia, takich jak: Plomari, Vatera, Sigri, Skala Kalloni czy Molivos.

Najczęściej Zadawane Pytania

Kiedy najlepiej wybrać się na Północne Wybrzeże Egejskie?
Sezon turystyczny w tej części wybrzeża rozpoczyna się już w połowie kwietnia i trwa średnio do połowy października. Na wiosnę i na jesień pogoda jest łagodniejsza i mimo zdarzających się rzadko opadów zachęca do zwiedzania. Najwięcej turystów przybywa tu od połowy czerwca do końca sierpnia, kiedy temperatura powietrza przekracza 30oC, choć dzięki morskiej bryzie i pobliskim lasom sosnowym nie jest tak uciążliwa. Udając się na wycieczki w głąb kraju warto pamiętać, że w lecie temperatura rośnie wraz z odległością od morza.

Warto pamiętać, że centrum kulturalno-rozrywkowym jest Izmir i tam odbywa się najwięcej imprez takich jak chociażby czerwcowy Międzynarodowy Festiwal w Izmirze.

Jaka waluta obowiązuje w Turcji i jakie są orientacyjne ceny?
W Turcji walutą jest lira turecka – TRY, wymienna na kunysze (1 lira turecka = 100 kuruszy). Często można spotkać się z płaceniem w euro lub dolarami, ale tylko w kurortach nadmorskich. W porównaniu z cenami w Polsce droższe jest podróżowanie (wyższa cena za benzynę) i niektóre produkty życia codziennego. Ceny jednak znacznie różnią się między sklepami w kurortach czy przy hotelach od tych, które można spotkać na bazarach. Tam cena nie jest obowiązująca i wręcz należy się targować, gdyż jest to uważane zazwyczaj.

Gdzie i jakie pamiątki kupić na Północnym Wybrzeżu Egejskim?
Najlepszym miejscem na zakup pamiątek są bazary, gdzie istnieje zwyczaj targowania się. Najczęściej kupowane są dywany, wyroby skórzane i rzemieślnicze, fajki z pianki morskiej, przyprawy oraz ozdoby rzeźbione z zielonym onyksie. Popularną pamiątką są fajki wodne – nargile, oraz Nazar zwany „Okiem Proroka” - amulet mający bronić przed zawistnym spojrzeniem. Najczęściej umieszcza się go przy lustrze, drzwiach czy jako ozdoba czyli wszędzie tam gdzie wędruje ludzki wzrok.

Jaki czas obowiązuje w Turcji?
Czas lokalny jest późniejszy o godzinę od obowiązującego w Polsce, więc po przylocie przestawiamy zegarek o godzinę do przodu.

Jak poruszać się po Północnym Wybrzeżu Egejskim?
Popularnym i dość tanim środkiem transportu są busy i autobusy kursujące między miejscowościami turystycznymi i większymi miastami. Z Cesme wiedzie w głąb lądu dobra droga, która dojedziemy do Izmiru, a tam autostradą w wielu innych kierunkach.

Tresc opisow dostarczana przez merlinx.

Polskie prawo jazdy jest respektowane w Turcji, ale podróżując na własną rękę, np. wynajętym samochodem, musimy zwrócić uwagę na to, że przepisy drogowe w Turcji są traktowane dość dowolnie. Ponadto, w razie stłuczki musimy być przygotowani na to, że poza miejscowościami turystycznymi nie dogadamy się w innym języku niż turecki. Wyjeżdżając w dalszą podróż, dla własnego bezpieczeństwa warto też powiadomić hotel o planowanej trasie i porze powrotu.

Podróżując w dalsze rejony, dzięki dogodnym połączeniom między większymi miastami, wygodnym i dość tanim rozwiązaniem jest kolej. Z portu w Cesme kilka razy dziennie kursują promy na grecką wyspę Chios.

Jakie plaże są na Północnym Wybrzeżu Egejskim?
Najpiękniejsze plaże z drobnym piaskiem znajdują się w Sarimsakli i są najtłumniej odwiedzane również przez turystów z sąsiedniego kurortu Ayvalik. Ustronne zatoczki kąpielowe można wypatrzyć w okolicy wyspy Alibey Adasi, natomiast turyści spragnieni spokoju i sympatycznych plaż powinni wybrać się na wyspę Bozcaada, gdzie wypocząć można na piaszczystych Sullubahce, Ayazma i Habbelle.

Przy hotelach wyższej kategorii lub w wybranych kurortach plaża jest usypywana sztucznie lub znacznie różni się od typowych plaż miejskich, dlatego wybierając kurort i hotel warto upewnić się do jakiej plaży będziemy mieli dostęp.

Jakie są ograniczenia celne w Turcji?
Do Turcji można wwieźć do 200 szt. papierosów, 50 cygar, 5 l wina lub innego alkoholu. Nie ma ograniczeń w przywożeniu ubrań, aparatów fotograficznych, żywności, sprzętu turystycznego, o ile ich ilość wskazuje, że są przeznaczone na użytek osobisty. Z Turcji nie wolno wywozić nawet najmniejszych przedmiotów o charakterze zabytkowym czy historycznym.

Ważne informacje MSZ

Od obywateli polskich wymagane są wizy uprawniające do wjazdu i pobytu na terenie Turcji. Do złożenia wniosku o wizę do Turcji podróżnym zaleca się posiadanie dokumentu podróży/paszportu ważnego co najmniej 6 miesięcy od daty wjazdu. Wymagana jest wiza elektroniczna dostępna na stronie www.evisa.gov.tr lub na lotnisku po przylocie do Turcji wielokrotna wiza typu wklejka. Aby wjechać do Turcji podróżni powinni posiadać dokument podróży/paszport ważny co najmniej o 60 dni dłużej niż „długość pobytu” wskazana na wizie, wizie elektronicznej, w przepisach dotyczących zwolnienia z wizy czy zezwoleniu na pobyt.

Szczegółowe i aktualne informacje można uzyskać na stronie MSZ: www.msz.gov.pl

Najbliższe ambasady i konsulaty:

Ambasada Rzeczypospolitej Polskiej w Republice Turcji
Turcja, Ankara, Atatürk Bulvari 241, 06-650 Kavaklidere PK-20
Tel.: +90 312 4572000+90 312 4572000, +90 312 4572001+90 312 4572001,
Tel. dyżurny: +90 312 4572000+90 312 4572000, +90 312 4572001+90 312 4572001, +90 5304691 Faks: +90 312 4678963

Konsulat Generalny Rzeczypospolitej Polskiej w Istambule
Turcja, Stambuł, GIZ 2000 PLAZA, Ayazaga Köyü Yolu N.7, Kat:5, 34 398 Maslak - Istanbul
Tel.: +90 212 290 66 30+90 212 290 66 30 Tel.: +90 212 290 66 31+90 212 290 66 31
Tel. dyżurny: +90 530 469 18 81+90 530 469 18 81 Faks: +90 212 290 66 32

Karadeniz

Kemer

Kusadasi

Marmara

Marmaris

Side

Tracja

Turcja: Alanya , Anatolia Centralna , Anatolia Południowo - Wschodnia , Anatolia Wschodnia , Ankara , Antalya , Ayvalik , Belek , Bodrum , Cesme , Cukurova , Dalaman - Fethiye , Istambuł , Izmir , Karadeniz , Kemer , Kusadasi , Marmara , Marmaris , Side , Tracja

Wybierz region Alanya , Anatolia Centralna , Anatolia Południowo - Wschodnia , Anatolia Wschodnia , Ankara , Antalya , Ayvalik , Belek , Bodrum , Cesme , Cukurova , Dalaman - Fethiye , Istambuł , Izmir , Karadeniz , Kemer , Kusadasi , Marmara , Marmaris , Side , Tracja